— Часамі…
Рыгор паглядзеў на жоўтую браму і спыніўся.
— Прыйшлі.
— Тут?
Артур кінуў бясьцікаўным узрокам на дробныя вокны будынку.
— Добрая кватэра? — усумніўся.
— Ня дрэнная. Зацішна і недалёка ад заводу. Зойдам, Артур.
Ужо Рыгор прапусьціў таварыша ў двор, як Артур раптам перамяніў рашэньне.
— Убачай, браток, не магу зайсьці. Няхай другім разам… Суйздром забыў, што мяне а шостай гадзіне чакацьмуць…
— Кінь!
— Ні ў якім разе; чалавек прыдзе ў трэці раз — абяцаў-жа яму…
Артур паглядзеў на гадзіньнік.
— Даруй… Абавязкова гэтымі днямі наведаю.
Яны разьвіталіся.
Рыгор вывеў таварыша з двара і зьняў шапку.
— Чакаю! — гукнуў усьлед Артуру і павярнуў назад у браму.
Ён толькі што занёс правую нагу, каб пераступіць парожац дзьверцаў, як яго хтосьці тузнуў за жукетку. Рыгор азірнуўся — то быў Артур.
— Зусім забыўся… Табе Наталя перадае паклон… Помніш гэту дзяўчыну?
— Наталю?
На Рыгоравым твары заблішчэла ўхмылка.
— Крыху памятаю… Ну, дзе яна, цікава?
— Ліст атрымаў з Харкаву. Як і што яна туды трапіла — баюся сказаць.
— А ты маеш яе адрас?
Артур палез па кішэнях шукаць Наталінага адрасу. Уміг ён перагледзеў некалькі замурзаных блёкнотаў, памятых брудных паперак і — дарэмна.
— Напэўна, у хаце забыў… Перашлю. Пісацьмеш?
— Мне вельмі цікава…
— Напішы… Бывай!..
Яны ўдвойчы разьвіталіся і пакінулі адзін другога.
