— Дробязь… Кажы…
— Бачыш, вось, мне парадзілі чамусьці завярнуцца і да твае падмогі. Чуў?
Ужо Рыгор пытаў яго сваім узрокам.
— Дарэмна?.. Ха-ха-ха! Я і казаў ім, што дарэмна, а яны…
Артур засьмяяўся.
— Хто яны? — пацікавіўся Рыгор.
— Трубін, бачыш…
— Шалаплут.
Рыгор загледзеўся навокал сябе і дадаў:
— Ніякім чынам. Надоечы ў нас адыграўся выпадак, які мог кончыцца сур’ёзнаю справаю. Ты ня чуў?
— Не-э.
— Мы ўсім цэхам наладзілі дэмонстрацыйны протэст. І, чамусьці, майстар з палкоўнікам-наглядчыкам здрэйфілі… Здрэйфілі… А ў тым, яшчэ невядома — магчыма яны абмяркоўваюць вынікі. І калі, чаго-добрага, захочуць дапомніць — тады мне першаму… Вось і разьлічы сам, якаво мне…
— Зразумела… Я ня ведаю, чаму Трубін…
Яны завярнулі ў вуліцу, на якой жыў Рыгор.
— Ужо блізка да цябе?
— На гэтай-жа вуліцы, другі квартал… Ну, стой!
Рыгор раптам адлучыўся ад Артура і накіраваў праз вуліцу да ідучага другім бокам чалавека. Артур спыніўся. Рыгоравы словы яго азадачылі — абарвалася. Ён тут-жа ўглубіўся ў адшуканьне новых шляхоў да ажыцьцяўленьня справы з паступленьнем на завод. Але не пасьпеў хапіцца ні за водную раду, як падышоўшы да яго Рыгор перабіў.
— Магчыма, што ўсё добра будзе. Гэта старшы рабочы сьлясарнага цэху. Я прасіў яго пра цябе…
— А ён?
— Дае згоду памагчы. Ты запішы яго імя і прозьвішча… Фрыдрык Курс — фін, сумленны і сталы чалавек. Прасіў зайсьці наступным чацьвяргом. Зойдзеш і пасьля скажаш мне…
— Было-б вельмі добра. А то…
— Можа ты грошай ня маеш, то я магу табе пазычыць дзесятку?
Артур падзякаваў Рыгора і адмовіўся ад пазыкі.
— Я надоечы захваціў у Камара…
— Ты ў яго бываеш?
