Схаваўшыся ў сваім пакоі, ён чуў, як за дзьвярыма далей гудзеў голас бесклапотнае гаспадыні. А ў гэты час за сьценамі дому, у агромністым горадзе, па ўсёй вялікай краіне насіўся крывавы віхор вайны.
— Да мяне ніхто не наведваў, Сарафіна Хлёраўна? — запытаў Рыгор гаспадыню ў прачыненыя дзьверы…
— Вас… Ой-жа, ой, даруйце-э, Рыгор Міхасевіч, вось вам пісулька. Утрапёная я баба… Сапраўды, з доўгімі касамі, а з кароткім розумам. Загаварылася, стрэўшы вас, а экстранае справы… Дзяўчына якаясьці прынесла і вельмі прасіла тэрмінова перадаць…
Даючы выгляд вінаватай, гаспадыня рухава замятусілася па кватэры і хутка прынесла Рыгору пісульку.
— Я хацела запытаць вас, хоць і не дарэчы, ці ня былі вы на Дварцовым пляцы?
— Чаго?
— А маніфэст слухаць… Цар-жа меўся чытаць яго з балькону Зімніх палацаў… Усе-ўсе ішлі туды.
Гаспадыня чупырылася… Чытаньне царом маніфэсту мела на яе куды большы уплыў, чым яго сутнасьць.
— Н-ну яго з гэтым…
Рыгор не даказаў — не таму, што было неўпару і не на месцы, а таму, што літары запіскі перабілі сказ. Ён, не зачыняючы дзьвярэй, прачытаў нястройныя радкі дзявочага характару і раптам настаражыўся — запіска была ад Гэлі.
«Няўжо Гэля ў Пецярбурзе? Як-то магло стацца?» — праказаў Рыгор уголас, і тут-жа пачуў адказ гаспадыні.
— Я так і ведала, што гэта ваша знаёмая. Але, даруйце мне, ад яе нясе падазронасьцю.
Рыгор на гаспадыніны словы нічога не адказаў. У пяць хвілін ён пераадзеўся і пайшоў да назначанага Ганьне месца.
Яго думка мігам вярнулася на кватэру, дзе Сарафіна Хлёраўна зьбіралася ісьці на Дварцовы пляц.
Сарафіна Хлёраўна — адна з тысяч філёзофак звычайнага непарушнага бытаваньня. Вось табе ўзрокі на вайну, вунь табе адносіны да маніфэсту, а побач — думкі пра няведаную ёй дзяўчыну. Чым то Гэля паказалася ёй падазронаю, цікава? Ха-ха-ха! Няўжо яно… «Але я вазьмі і не распытай гаспадыні, што-ж Гэля сказала, падаўшы пісульку? Адкуль і як яна трапіла да мяне?»
