— Ён учора ноччу арыштаваны. Я-ж паведамляла іх, — паўшэптам праказала гаспадыня, паказваючы на Рыму. — Я лічу, што і вам небясьпечна сюды наведваць.
Гаспадыня намерылася зачыніць дзьверы. Рыгор яе перапыніў:
— На хвілінку, — дазвольце нам зайсьці ў яго пакой… Можа часамі…
Гаспадыня крыху памаўчала, пасьля запытала:
— А гэта для чаго? Не, я ня маю права вас пусьціць туды… Кватэра запячатана…
— Ну, мы-ж просім. Магчыма, Пятрусь што-колечы катораму з нас пакінуў…
— Я нікому нічога ня выдам, хоць і пакінуў, — настойвала на сваім гаспадыня.
Але яна ня выявіла актыўнага протэсту, калі Рыгор самавольна пераступіў парог на ўсходы. Саступіўшы ў бок, яна моўчкі прапусьціла наперад сябе Рыгора з Рымай, а сама пайшла за імі.
Усе ўтраіх падняліся ўгору і прайшлі да Пятрусёвага пакою. Гаспадыня спакойліва адамкнула дзьверы і паказала:
— Вось, як пакінуў, так і ёсьць… Прасіў прыберагчы ўсё гэта… Я прыберагу, як бачыце…
Рыгор з Рымаю ўвайшлі ў пакоік і агледзілі наўкола. Ляжала незасланая пасьцель; на сьцяне вісела будзённая вопратка. З буфэціка-шафкі выглядала неўпарадкаваная пасуда. На стале былі раскіданы кніжкі і газэты. На відным месцы з асяродку белага поля паперы выглядала мужная галава правадыра францускіх соцыялістаў — толькі-што забітага Жана Жорэса.
— Жан Жорэс? — з трывогаю ў голасе запытала Рыма.
— Ён… Ахвяра драпежнай буржуазіі, — адказаў Рыгор і павярнуўся да выйсьця.
— Пятрусь вам заплаціў за пакой? — запытаў ён гаспадыню.
— А ў нас свае разьлікі; не пасварымся… Абы ён вярнуўся, — адказала спагадліва гаспадыня. — Ня можа-ж ён доўгі час быць арыштаваным.
— Мы ад сябе папросім вас прыберагчы, што ёсьць Пятрусёва, — сказаў Рыгор.
