Рыгор матнуў рукою.
— Было-б лепей, каб хоць пазьней убачыцца, але пры лепшых умовах…
— Не ад нас з табою залежыць… Вось мы з Пецярбурскае стараны… Калтаўскую мануфактуру руйнавалі…
— Усё-ж забастоўка, браткі, пакажа… пакажа агромную сілу рабочых гушч. Не скажы, таварыш, — выказаў другі з Пятрусёвых спадарожных.
— Ды я разумею, толькі… калі адгукнецца яна?
На рагу аднаго з завулкаў яны спыніліся.
— Ну, нам дваім сюды, — сказаў Рыгор, — будам зьбіраць сілу на новае выступленьне, — дадаў ён.
Яны разьбіліся на тры часткі. Рыгор астаўся з Пятрусём.
— Ня выходзіць па-нашаму, — праказаў Пятрусь.
— Ня выходзіць… Я ўжо думаў, хоць стану ахвярай, абы… Успамінаў цябе пад стрэлы браўнінга… І Ганну… Выйдзе!..
— Ганну? — зьдзівіўся Пятрусь.
— Так, я стрэўся, нарэшце, з Ганнаю…
— Калі?
— Надоечы…
— Стрэўся і на гэтым скончана?
— Маніфэставаў разам… Абяцала прыйсьці, і тады я наведаю з ёю цябе.
— Прашу…
Тры стрэлы дзесьці ў баку заключылі іх гутарку.
IX
— ВО, ГЛЯДЗІ, ПЯТРУСЬ, што піша «Біржоўка»… Подлыя… «Забастоўка ідзе на вубыль…» «Настрой рабочых заспакойваецца». «За Маскоўскаю заставаю частка баставаўшых варочаецца на работу…» Ці-ж я не казаў? Самадзяржаўе цяпер так зацісьне зашмаргу на нашай шыі, што толькі сумей дыхнуць… Пад настрой вайны прапіша такую мікстуру, ажно, браце ты мой…
Рыгор растрывожаным шагам тупаў па каморцы. У руках ён нэрвова камячыў «Биржевые Ведомости», спаганяючы на гэтай бульварнай газэце ўсю злосьць і нянавісьць да самадзяржаўнага ладу.
— Ведаеш, браток, — казаў ён далей Пятрусю, які ўвайшоў да Рыгора і нярухома стаяў каля акна: — я адчуваю сябе надзвы-
