рамі месяц, да таго зблядзеў, што трудна яго адлічыць ад небнай сівізны.
Іх мо’ захапіў-бы на гэтай лаўцы і першы прамень зыйшоўшага сонца, ці рана ўстаўшы і накіраваўшы азіраць сваю палоску, рупны гаспадар сілцовец, або кемкі ўзрок клапатлівае гаспадыні з суседняе хаты, каб раптоўны зычны гук, данёсшыся з другога канца мястэчка не перабіў іх маўчаньне.
— Што там? — усхапіўшыся, трывожна запытала Зося.
— Ды нічога, нічога, — супакоіў яе Рыгор: — мо’ які падпіўшы буян разгарланіўся.
— Хаця-б не пажар толькі?
Тым часам крык паўтарыўся яшчэ некалькі раз, пачаў набліжацца, а потым разам сьціх.
— Гэта, бадай, што хлопцы расходзяцца ад Ліня, — дагадвалася Зося.
— Ці то можа быць? Ласьне? — дзівіўся Рыгор.
— Вось дзіва. Там гульня ідзе цалюсенькія ночы.
— Калі так, то, бадай, што хлопцы.
Зося паднялася з лаўкі і паглядзела на неба.
— Глядзі, расьвіло? Ці не пара і нам, Рыгор, ісьці да хаты?
Рыгор акінуў яе замілаваным узрокам і засьмяяўся:
— Два гады ня бачыліся, а стрэліся і гаварыць нечага… І хутчэй расходзіцца…
— Бо ты-ж павінен быў мне расказаць навіны, а між тым — ні слова…
— Я чакаў тваіх навін.
— Маіх навін? — Сьмяешся, Рыгор. Адкуль яны ў мяне?
— Такі ніякіх і няма?
Зося саромліва апусьціла вочы.
— Ты намякаеш мо’ на тыя чуткі, што пускаюць па мястэчку? Плюнь, Рыгор.
— Гэта ня сур’ёзна?
— Ня можа быць сур’ёзна… Эх!..
— Ну ідзем!
— Ідзем!
Яны рушылі ўсьцяж вуліцы.
З поля дзьмула сьвежым халадком, прабірала вільгацьцю.
— Табе холадна? — справіўся Рыгор.
