X
У ТЫДЗЕНЬ пасьля Багатніка таварышы і знаёмыя ды суседзі праводзілі Пятруся Прахорава Кліна. У суботу вечарам, 15 верасьня, ён выяжджаў з Сілцоў у Пецярбург. Кампанія з дзесяці чалавек, у тым ліку і Стэпа Нязвычніха, сышліся ў Прахоравай хаце і пачалі выказваць Пятрусю пажаданьні. Сёмка прасіў таварыша не забываць аб Сілцох і аб ім у васобку, а пісаць пісьмы, даваць весткі. Сроль хваліў Пятруся, за яго рашэньне няйначай пабываць у горадзе, выпрабаваць яго жыцьцё і сяму-таму падвучыцца. Хведар Загон ад сябе жадаў найлепшага жыцьця на новым месцы, дапамінаючы, аднак, што нідзе ня лепш, як у бацькоў. Стэпа прасіла праведаць што-колечы аб Рыгору. «Можа адтуль ляпей дазнацца». Бацькі хадзілі нахмурана. Прахор не здаволіўся на сына і коса паглядаў на яго таварышоў; маці тапіла злосьць у жаласьці, тупаючы каля сына з заплаканымі вачмі. Брат і сястра Пятруся глядзелі на ўсё проста: сястрыца прасіла брата прыслаць ёй гасьцінца — ляльку і цукерак. Пятрусь весела адказваў:
— Праз тыдзень атрымаеш.
Ён, наогул, быў задаволен ад’ездам, хоць далёкая сталіца прадстаўлялася яму страшнаватай і няпэўнай. Гутарыў з таварышамі і разважаў бацькоў. У гутарках успамінаў праводзіны Рыгора і казаў:
— Убачыце, выяжджаем паасобку, а прыедзем разам.
— Каб то ды было так! — спачувалі жанкі.
— Якраз будзе.
— Якім чынам? — пацікавілася Гэля.
— А такім: не знайду работы ў Пецярбурзе — паеду ў Рыгу…
Сказ Пятруся ні то ажывіў Стэпу, ні то затрывожыў яе.
— Няўжо праўду кажаш, Пятруська?
— Ня хлушу.
— Насіцьме яго паветрае, — умяшаўся Прахор.
— Не кляні на дарогу, — заступілася маці.
— Мой дарагі сынок, — перабівала Стэпа: — не забудзь-жа мае просьбы — даведайся аб Рыгору. Ты-ж яго лепшы таварыш. Што табе каштуе гэта?
— Пэўна не забудзе, — даводзілі за Пятруся Сроль ды Сёмка.
