і вывела, што з іх хлопцам нічога ня зробіш — даводзіцца гадзіцца.
Варочаючыся дамоў, Стэпа стрэлася з Волькаю, якая была за дружку ў Зосі, і расказала Нязвычнісе, як прайшоў шлюб, які настрой валадаў Зосяю і што выявілася ў час шлюбу. Стэпа не паверыла ў Вольчыны намёкі і адказала:
— Ці-ж кожнаму можна верыць? Брэшуць!
Ня хочучы спрачацца з Стэпаю, Волька зрабіла выгляд, што згадзілася з ёю, і пацікавілася, што піша Рыгор.
— Добра, галубка, жыве паціху.
— Я чула, што нібыта мае сабе каханку. Куды яму да нас, мужычак.
— Кінь, Волька. Я думаю, калі і праўда, што мае знаёмую дзяўчыну, то ўсё-ж прасьцейшую за нашых дзяўчат. Нашым мяшчанкам Рыгор мой няцікавы: куды яму, бедняку, да гэткіх сынагогаў, як Прыдатныя! Бачыш, у нас усе гаспадары, а там, пэўна, напаткаў гэткую, як сам, работніцу якую ці майстрыху.
— Не кажэце, цётка, мы ўсе вельмі паважаем вашага Рыгора. Каб ведалі, як рады, што ён нам прысылае ўклоны. А як Зося была задаволена, калі ён і ей уклон прыслаў.
— Няўжо такі?! — задзівілася Стэпа.
Ёй зрабілася ўмільна на сэрцы, і Зося выпуклей прадстала яе выабражэньню.
— Так так!
— Цікава.
— Вось бачыце. А вы кажаце, што нам няцікавы ваш Рыгор.
— То-ж я не пра ўсіх: многім ён косткаю ў горле.
— Усіх не зраўняеш. Няма таго чалавека, каб усім быў добры. Што і казаць.
— Праўда, дачушка.
— Бачыце, каб не бацькі, можа-б мы Зосіна вясельле гулялі-б у вашай хаце.
Стэпа махнула рукою:
— Дзе нам, дачушка. Няхай ужо Рыгору іншае месца дасьць дзяўчыну. Ня суджана. Вось пажыве ў Рызе, сыдзецца з якою работніцаю, і таквеле. Нікому рупіць ня будзе. А тут, у Сілцох, бачыш, многім ён вялік. Абы прыехаў, — колькі наплятуць усяго, колькі памыяў выльлюць!
