тага пісьма перш да павету, а з павету — у Сілцы. Хаценьне перасьцігала думкі, падганяла час: «А мо’, неўспадзеў, пісьмо ўжо ляжыць на пошце?.. А мо’ нават паштальён ужо прыносіў яго, а мяне ня было дома?» Яна падыходзіла да акна і ўзіралася ў цем ночы — ці ня ўгледзіць паштальёна. Пасьля ўспомніла, што раней колькі разоў яна знаходзіла пісьмы ў сенцах пад подам, куды яны заляталі, як паштальён кідаў іх праз аконца. Чаго добрага — можа і цяпер ляжыць там. «Праверыць», закарцела, і Стэпа засьвяціла газоўку ды вышла ў сенцы. Старанна абгледзела ўсе куткі і шчылінкі, абшукала месцы, нават і гэткія, куды ніякім чынам пісьмо не магло-б заляцець. Разгнявілася. «Значыць, ня прыносіў», заключыла і ўвашла ў хату. Рашыла: «Ці-ж кожнае пісьмо можна кінуць? А калі яно заказное — патрэбна расьпісацца» — было з ёю гэта.
У сумненьнях дасядзела, пакуль не адзначыўся ў мыцельнікавым акне трывожны золак. Закрычалі пеўні, данёсься каровін рык. Стэпа пачула вялікую ўтому, заняпад і, не разьдзяючыся, прылягла. І ні-то прадрамала, ні-то праспала гадзіны з паўтары.
На вуліцы паднялося жыцьцё, гоман, крык. Чырвоная раніца хлынула ў хату яскравым сонцам, да таго празрыстым, сьвежым, што яго праменьні праніклі няшчыльна стуленыя вейкі Стэпіных вачэй. Нельга далей спаць — Стэпа прачнулася і падняла з сабою ўчарашнія думкі. Ні каліва ня прытупленыя, ясна-балючыя, няўтрымныя, трывожныя. Яны ганялі яе ад печы да акна, з хаты — на вуліцу глядзець пад рынак, адкуль іціме паштальён. Клала казырком руку над вачмі, узіралася: паштальён ня ішоў. Зарана.
У печы тухлі дровы — злавала, папраўляючы вілкамі, чапялою. Пасьля Гірш Капаўскі зьнянацку нашарохаў, завучы грабсьці сена. Была задуманай, расстроенай, а ён раптам забарабаніў у вакно.
— Стэ-э-па!
Здрыганулся — падумала радаснае, жданае, а ўрэшце — вунь што. Сплюнула.
— Вольна на гэтым тыдні?
— Пэўна, вольна.
— Там дзён на два сена грабсьці трэба.
— Дзе?
— У Залужным.
