Вартаўнічы спакойліва павярнуў у іх бок голаў, даючы першы сыгнал.
Наталя прымеціла.
— Ну, як думаеш, ці хутка ўгледзімся?
— Пэўна, адміністрацыйная высылка будзе, вядома…
Абое сьпяшылі перакінуцца як найбольшым лікам слоў і адно другога перабівалі, перапынялі, блыталі гутарку… Яе было многа, многа! Але ў самы разгар вартаўнічы спыніў:
— Пара!
—Мэрам-бы молатам стукнула па галаве Рыгору. Але пярэчыць нельга — разьвіталіся.
Наталя павярнулася і праз два крокі зашла за сьцену. Абярнуўшыся, каб лішні раз акінуць яе ўзрокам, Рыгор нікога ня ўгледзеў. Стала крыўда, глыбокая і балючая, якое, здавалася яму, яшчэ не даводзілася адчуваць, і шкода-шкода, што спатканьне абмежавалася адным момантам, шустрым мігам. Столькі каштавала мук прычакаць — і зьнянацку, няўпрымет прамігнула, згасла…
Забастоўка, сапраўды, кончылася не ў карысьць рабочых: значыць, ня прыдуць яны да турмы і не адчыняць дзьвярэй, не пазавуць іх на волю…
Даводзіцца чакаць. Колькі?
Пакуль Рыгор падышоў да дзьвярэй камэры — пасьпеў абляцець думкамі і мінулае і будучае, і Рыгу і Сілцы.
«Вось з мацераю як? Якаво ёй там?» чуць ня ўголас вымавіў, калі вартаўнічы адчыніў дзьверы камэры, на шаг адступіў убок і ўпусьціў Рыгора.
