— Ганна, проша.
Ганна нехаця зрабіла колькі крокаў, зачыніла за сабою дзьверы і стала сярод пакою.
— Ты крыўдзішся на мяне?.. Ты думаеш, што я… Ах, якія бо вы, дзяўчаты, фанабэрыстыя, што…
Ён хваляваўся і шкадаваў Ганну.
А яна ледзьве стрымоўвала сябе ад злоснае горнасьці. Раз-у-раз то паднімала, то апускала голаў, кідаючы асавелым узрокам у профіль Рыгоравага твару. Пераступала з месца на месца, садзілася, то ўставала, камячыла ў руках рэдыкюль; сьціскала зубамі. Пасьля адвярнулася ў акно і, стоячы бокам да Рыгора, усё парывалася нешта сказаць.
Рыгор ня стрымаўся: рашуча падышоў да яе, палажыў на плячы руку і сказаў:
— Злуешся? Кінь!
— Ты, ты, ты! Ты адзін…
Рэзкі, нястрыманы голас яе прарэзаў настарожаную цішу.
Рыгор схамянуўся — некі час ня ведаў, што сказаць.
Сустрыманы, нясьмелы стук у дзьверы прымусіў абоіх настаражыцца.
— Уваходзьце!
Адчыніліся дзьверы і ў пакой праглянула Наталя.
З няёмкасьці — ня ведала, што рабіць: ісьці ці не.
— Сьмялей, падыходзь сюды, — падбадзёрыў Рыгор.
Яна падышла, працягнула яму руку і павярнулася да Ганны.
— Мой таварыш — Наталя, таварыш Ганна.
Офіцыяльна, суха дзяўчаты паціснуліся за рукі.
Ганна моўчкі адвярнулася.
— Я ўжо была ў вас, — весела паведаміла Наталя, садзячыся на ложак: — а вы гуляеце недзе. Абманваеш мяне…
— Я? — проста бяда: Сцыля і Харыбда — Ганна тое самае думае. Паміж двух агнёў.
Ён хацеў выпрабаваць Ганну, ці не адпусьціў яе гнеў: тая маўчала, яшчэ больш нэрвуючыся. Гэта ўплыло і на Наталю.
— Вы пасварыліся? — запытала яна Рыгора гэтак, каб чула Ганна.
— Дзе там! Ганна проста злуецца…
— Ты, ты… прымушаеш на большае. Каб не шанавала сябе…
