Неўзабаве Ганна ачулася ў сваёй вуліцы. Знаёмыя будынкі, знаёмыя дзярэўцы, нават, вось, некалькі знаёмых чалавек. Раскланялася з імі ветліва і прашла ў двор. У дзьвярах кватэры стрэлася з мацераю, якая выходзіла на двор, і не магла, каб не паведаміць ёй навіны пра Андрэя.
— Андрэй выехаў у Лібаву, ці чулі гэта?
— Няўжо? — зьдзівілася маці, пільным узрокам кінуўшы Ганне ў твар. — А я, здаецца, зусім нядаўна бачыла яго. Хадзіла на рынак і сустрэла — бег вуліцаю. Некалькі дзён да твайго прыезду… А хто табе казаў?
— Я іду ад яго: замок на дзьвярах, а суседка паведаміла, што паехаў у Лібаву.
— Чаму-ж не напісаў, ці?.. — маці ўкорна паківала галавою: — і людзі-ж, аднакава!
— Э, ліха яго бяры! — вылаялася Ганна і матнула рукою: — есьці ёсьць што-кольвечы?
Маці расказала дачцы, дзе і што знайсьці, папярэдзіла, што выйдзе крыху на вуліцу, і адышлася, ківаючы галавою і мармычучы штосьці сабе пад нос. Ганна спрытна павярнулася і прышла на кватэру.
І вось… Толькі пераступіла парог, як ёю аўладала пачуцьцё некай нядбайнасьці: усе думкі, як-бы хто іх выгнаў з галавы, замерлі, прыціхлі. Яна знашла яду, усмак паела і падышла да ложка, каб крыху супачыць. Лягла і толькі прыплюшчыла вочы, супакоілася, як раптам наляцелі ўспаміны пра спатканьне з Рыгорам, пра вечар, праведзены з ім ў яго на кватэры, пра сваю запіску яму. Ёй стала душна і млосна, не хацелася ляжаць, ні адпачываць…
Паднялася з ложка, зьлезла і кінулася тупаць па пакоіку, ня гледзячы ні на што, прыплюшчыўшы вочы.
Тупала і сама сабе цьвярдзіла:
— Рыгор! Рыгор! Я вінавата перад табою. Я дапусьціла сабе думку, што ты мне здрадзіў… Няўжо таму праўда?
І, спыніўшыся на момант, прыстукнула нагою:
— Я цябе выпрабую… Заўтра. Не, у аўторак… у чацьвер… у суботу… за тыдзень у нядзелю я да цябе прыду, нечакана для цябе… незнарок, раптам… Чакай мяне, чакай!
Стукнулі дзьверы — Ганна настаражылася.
