двума некімі мужчынамі: Рыгор нечакана павярнуўся і стрэўся з імі ўзрокамі. Знаёмыя міла ўхмыльнуліся. Адна пазвала:
— Ідзем разам на ўзмор’е! Каго вы чакаеце?
Усе зацішылі хаду і паглядзелі пільней на Рыгора.
— Ня маю часу — чакаю знаёмага.
— Хіба ня хочаце з намі? — пажартавала другая.
— Што вы? Крыўдзіце мяне.
— Прыходзьце, чакаем.
І калі яны адышліся, Рыгору стала прыемна ад гэтай стрэчы. Дзяўчаты паказаліся яму, як ніколі, блізкімі і шчырымі сябрамі, якіх шкода не паслухаць. Чаму-б не далучыцца да іх кампаніі? Рыгор намерыўся падняцца, каб дагнаць знаёмых, але тут-жа аддумаў: так доўга прачакаў Наталю. Яшчэ хоць дзесяць хвілін пасядзець.
Рыгор на гэтым супакоіўся і пачаў палачкаю выводзіць на пяску розныя фігуркі, літары. Вывеў, між іншым слова «Наталя». І вось касаваў патрошку, засыпаючы драбнюткімі каменьчыкамі апошнюю літару — я, калі збоку хутка зашамалі нечыя шагі, блізка-блізка, што прымусілі яго хутка падняць голаў і азірнуцца.
Наталя дробным альтовым рогатам акдазала Рыгору:
— Прачакаліся? Убачайце, — не магла раней. Вы тут заснулі, чакаючы.
У белым гаптаваным маркізэтавым плацьці, у добра падабранай да фігуры пастэрцы, мякка-блакітнай, з шырокімі берагамі, у жоўтых мэштах — Наталя далёка не дапамінала работніцы з заводу «Праваднік». Нельга было падмеціць у ёй і тых якасьцяй політычнага работніка-падпольшчыка, з выразнай псыхолёгіяй загаворшчыка-бунтаўшчыка, што ўжыўна ёй было на пасяджэньні дэлегатаў ад фабрык ды заводаў. Сур’ёзнасьць перашла ў лёгкую вясёласьць адмысловай жартаўніцы-дзяўчыны, якой ня чужы адпаведныя пачуцьці, мары і жаданьні…
І тое, што дзьве адмечаныя якасьці так пагоджана ўжываліся ў гэтай новай знаёмай, цалкам заняло Рыгора.
— Сядайце, — сказаў гасьцінна.
— Калі ласка, падайцеся крыху, — папрасіў ён справа суседку.
Пажылая жанчына скрыўленаю мінаю адказала на Рыгораву просьбу, прабарматала штосьці няўнятнае і адсунулася. Наталя села па вольнае месца.
