— Думаю… Я, прызнацца, цалкам захоплены ёю. Гэтыя дні, ад прыезду з дому, яна завалодала мною.
— Вы баіцёся яе?
— Я?!
Рыгор не дасказаў. Абое падняліся з лаўкі і пашлі з парку.
Прашоўшы гонаў двое моўчкі, Наталя запытала:
— А як будзе ў нядзелю?
— Давайце спаткаемся а другой гадзіне ў Вэрманаўскім парку. Авось падыдуць якія-кольвечы навіны…
Занятыя нязначнай перарыўнай гутаркаю, падышлі яны да самага дому, дзе жыла Наталя. Прыпыніліся пры браме, яшчэ раз умовіліся аб нядзельным спатканьні і разьвіталіся. Рыгор спакойнаю хадою пашоў усьцяж вуліцы, да Вэрманаўскага парку.
Кароткі тэрмін, які давялося яму прабыць з Наталяю, пакінуў па сабе глыбокі сьлед у яго нутру. Зусім неспадзявана напаткаў і вось… Выпадак за выпадкам, нязначныя, дробныя, пластуюцца яны і складаюць моцныя слаі жыцьця. Заўсёды непрадбачныя, заўсёды цёмныя — яны нахальна ўрываюцца ў будзёншчыну, здавалася-б раз абаснаванага процэсу і перабіваюць яго стройнасьць… А мо’, дзякуючы гэтаму, процэс жыцьця набывае сваю паўнату?
Ужо добра шарэла, калі Рыгор вярнуўся к сабе на кватэру. Дворнік пакінуў браму адпёртаю і пашоў спачываць пасьля бяссоннай ночы. Ліхтарчык тушыў ліхтары. У двары, куды прышоў Рыгор, некалькі раньніх асоб таўкліся ля хлявушкоў. Ціха перагаварваліся адна з другою. Ён падняўся на ўсходы да свае кватэры і пазваніў. Ніхто не зьяўляўся адчыніць. Рытору стала няёмка, што ў гэткую пару неспакоіць гаспадароў кватэры. І ён мацней пазваніў. Праз хвіліну Рыгор пачуў:
— Хто там?
— Я, Рыгор.
Вільгэльміна адпёрла дзьверы і, не знашоўшы сказаць нічога путнага, паведаміла:
— Учора прынесла вам нейкая дзяўчына пісульку: я палажыла яе вам на стале.
— Дзякую… Прабачайце, што патрывожыў у гэткі час.
— Нічога, мала што бывае.
Вільгэльміна прашла на кухню, а Рыгор — да сябе ў пакой. Зачыніўшы за сабою дзьверы, ён кінуўся к сталу, знайшоў пісульку і разгарнуў.
