Туды глядзела некалькі пасажыраў, апісваючы прыгожасьць абачнага вобразу.
Паміж тым параход падышоў к прыстані, якраз супроць іх, і пачаў разгружацца. Узьбярэжная зашумела стукам калёс, выгукамі людзей, якія выяўна даляталі з другога берагу Дзьвіны. Нарэшце падышоў кацер, і яны праехалі ў горад.
— Можа паедзем з рамізьнікам? — запрапанаваў Рыгор.
Падарожніца крыху падумала.
— Ня варт, — адказала.
— А можа ўсё-ткі?
— Я-б хацела пабыць з вамі некі час.
Яе словы былі нечаканы для Рыгора.
— Я рад гэтаму, — мог сказаць ён.
І замілаваным узрокам кінуў дзяўчыне ў твар.
Моўчкі яны прашлі добры кавал узьбярэжнае, зьвярнулі ў завулак, крывы, глухі і вузкі, прамінулі дзьве ператочных вуліцы.
Нарэшце мімахоць вырвалася ў Рыгора:
— Вы даўно працуеце на заводзе?
Ён прыкусіў язык, чакаючы адказу. «Да чаго ёй маё запытаньне?»
Але дзяўчына толькі і чакала ад яго жывога зыку. Не пасьпеў замерці ён у Рыгоравых вуснах, як яна словаахотліва, гасьцінна адказала:
— Не, ня зусім. Я сама — швачка; працавала тры гады ў аднэй майстэрні — тут, у Рызе. А летась восеняй кінула… бач, не сама кінула, — прагнала гаспадыня за падгавор дзяўчат на стачку… Месяц гуляла бяз працы, а пасьля, з дапамогаю свайго дзядзькі, папала ў «Праваднік»… Чорную работу маю, цяжкую… Але нічога ня зробіш. Адна — пражыву як-кольвечы… Палацаў, пэўна, не нажыву.
Яна засьмяялася…
Рыгор нічога не адказаў: яму захацелася ведаць імя дзяўчыны і думаў, ці варт пытаць.
— Ну, а вы здаўна жывіцё ў Рызе?
Прышлося расказаць, як і што. І шчыра, бяз утайкі драбнейшага факту, расказаў ён, хто і што сам, адкуль прыехаў, як папаў на завод, як пазнаёміўся з Міхасём Камаром, як жыве цяпер…
