Зусім за кароткі час Рыгор дашоў да заводу, без учарашняй цікавасьці павітаўся з Каралем, прабег двор і ачуўся каля свайго станка. Мэханічна перапрануўся, мэханічна пусьціў станок. Як і ўчора, стройна паляцелі з посьвістам блішчастыя стружкі, загуло каляско, запляскаўся шнур; паўчарашняму прыгравала разбаўленае дымам праменьне. Толькі лягчэй было прыгнутай сьпіне ды падкурчаным нагам — уцягаўся ў працу, прывыкаў. Бясконцы шолам і стукатня ня глушылі думак-лятуценьняў.
Рыгор гадзіны са тры прасядзеў пры станку бяздумна, цалком аддаўшыся процэсу працы, адлучаны ад усяго сьвету. Пасьля якаясь прымха натаўхнула ўспомніць пра ўчарашні вечар, ці ня прыходзіў толькі хто-кольвечы да яго? А мо’ часамі, і Ганна? Зарупіла балюча, чаму не запытаў Вільгэльміну, і каб хутчэй запытаць. З гэтае прычыны прыпыніў станок і паглядзеў на гадзіньнік, ці хутка міне дзень. Была субота. Падыходзіў абед — значыць, заставалася яшчэ дзьве гадзіны. Як ён дачакаецца? Цэлых дзьве гадзіны нясупыннага вярценьня станка, нязьмігутнай сочкі за лёзам разца!
Але не аглядзеўся, як работа прышла к канцу.
— Кідай, чаго так прыліп да станка, — пачуў Рыгор над вухам і адняў разец ад сталі; азірнуўся і ўгледзеў Міхася Камара.
— Ды кідаю, кідаю! Зусім-бы, здаецца, кінуў.
— Чаму так?
— Няма ахвоты.
І паджартаваў, хоць ў душы не стаіў сур’ёзу:
— Забастоўка-б тая хутчэй. Сапраўды, час ідзе, а мы нечага ждом.
Міхась палажыў яму на плячо руку.
— Сягоньня вырашым. Абавязкова будзь а дзевятай гадзіне ў Цьвібеля.
— Добра.
І калі Міхась адышоў, Рыгор некалькі хвілін пастаяў, як азадачаны. А пасьля пасьпешна сабраўся, амаль ня першым памыў рукі і выбег за вароты, каб пераняць таварыша.
— Мне хочацца пагутарыць з вамі, — ціха праказаў нагнаўшы.
Яны аддзяліліся ад натоўпу, перашлі на другі бок вуліцы і, разгаварыўшыся, пашлі па ўзьбярэжнай. Рыгор з зацікаўленасьцю чапаў розныя пытаньні ў зьвязку з сучасным момантам,
