Яны мінутку памаўчалі, а пасьля другая са смакам выказала:
— А цікава было-б, каб гэта парадаваць гэтым Васіля. Ён, пэўна, і ня думае аб сім…
— Гэ, дачуецца к вясельлю, — уверана сказала Марцэля.
— Усё-ж ты ня так ужо паўсюдзь гэта…
Сёмка далей ня слухаў. Адышоўся ад кабет у натаўп і задумаўся. Успомніў настрой Рыгора ў дарозе, а Зосі, калі падвозіў яе з травою. Адгадаў, што абое цяжыліся нечым. Сёмка гостра зацікавіўся, як далей пойдуць здарэньні. Ён дапускаў, што Васіль дачуецца пра Зосін грэх і будзе мсьціць ёй за гэта, датычна Рыгора — сумняваўся, каб яго адцягнула ад думак пра Зосю тая дзяўчына, што стрэлася ў Ліцку на станцыі. Раздумваючы так, Сёмка падышоў да Ярмалаевай хаты, дзе ішла зборня. Хлопцы і дзяўчаты прывіталі яго хорам:
— Добры вечар, Сёмка, — а сьледам Пятрусь цішком дадаў:
— Ты яшчэ цэлы? А я думаў — у карты з Віктарам рэжашся.
— На варагі казана, — перабіла Волька.
Усе зарагаталі.
— Абарона Сёмку, — падаў хтось з гурту.
— Дзякую ёй, — знайшоўся Сёмка.
І запытаў Вольку:
— Ці-ж ты, Волька, не ў сватох?
— Цікавішся? — праказала Гэля Сідорышка.
— Цябе чакала, — уставіла Аксеня Астапішка.
— Мяне?! Разам ня пойдзем.
— Як бачыш…
Волька рашуча перабіла:
— Годзе ўжо, годзе. Залепяталі.
Зборня ўнялася і перашла да звычайных разважаньняў, жартаў, сьмеху і піскаў. Адны намерваліся пяяць, другія перабівалі, трэція перакідаліся словамі. Атрымоўваўся рыначны задзёрысты бясклопатны шолам, які зьліваўся з гоманам натоўпу каля хаты Прыдатных, з песьнямі і крыкамі сватоў у хаце. Дзякуючы ціхай ночы, гукі далёка разыходзіліся ва ўсе канцы мястэчка. Сёмка прытуліўся да Волькі і выказаў сумненьне на конт свае бясьпекі:
