— Чакаеш ехаць! — выказаў Сёмка, падняўся і запрог: — пакуль заеду, якраз зьмеркне, — і крануў.
Паганяць шкадаваў, а пусьціў паволі — і так утаміўся конь. Сам прысеў на возе, бокам да каня, спусьціўшы ногі між калёс, і бяздумна змоўк.
Моўчкі даехаў да шляху, ня помніў і ня прыкмеціў-бы нават, што выехаў са сьценкі, каб пры павароце не пачуў воклічу.
— У яму ўедзеш! Правей трымай!
Сёмка падняў голаў і абярнуўся ў бок воклічу. На грудку пры дарозе, аблёгшы на вялікі поўны мех травы, сядзела Зося.
— Адкуль ты вынікла, як русалка? Ці не ў канаве спала? — пажартаваў Сёмка.
— Гэта твой сон?
Зося паднялася.
— Ты думаеш, што я спаў?
— І думаць ня трэба, калі бачыла; конь ліха ведае куды зашоў, за канаву.
— Ці ліха? Няўжо-такі я драмаў?
— Сумняваешся?
— Яно то і ня дзіва — увабраў за гэту пору нямала. Ну, ідзі садзіся, ды па дарозе пагутарым.
Зося спрытным замахам рук ускінула на плячо мяшок з травою, ажно схавалася пад ім, і паднясла на воз. Сёмка памог зьняць і ўзлажыць.
— Садзіся на траву, — запрапанаваў і пагнаў каня.
Яна ўскочыла і села тварам да Сёмкі.
— Чаму-ж ты так позна варочаешся? — запытаў Сёмка, паглядзеўшы на Зосю.
— А чаму ты так позна з ворыва?
— Я?
— Так, ты…
— Бачыш, цэлая гісторыя са мною.
— Цікава.
Зося настаражылася.
У баку жмыгінскага лесу пачуўся нястройны гук некалькіх пастуховых труб, яго напоўніў плач жалейкі і трывожныя крыкі пастухоў. Да гэтых гукаў дадалі свой рознастайны рык каровы. Абое — Сёмка з Зосяю, забыўшы аб гутарцы, адвярнуліся к лесу. З яго гушчэчы пацямнеўшай ад змроку, як з агромністае
