— Не, не.
А сама і ня думала, што хлусіць мацеры. Толькі-б застаць Рыгора, а там — як удасца… І ўжо захіліўшы за рог дому, забыла аб мацеры.
Сьвяціла сонца — крыху пачырванелае. «А калі крыху раней прыду», рашыла Ганна, адкідаючы сумненьне.
Няпрыкметна прашла Ганна ўсю дарогу і зусім нечакана апынулася каля дому №… Было відна — няхай сабе. Толькі кінула вокам паўзвыш брамы, праверыла лічбу і павярнула ў двор. Яе паварот адмеціўся лёгкім цюканьнем сэрца, іначай звычайнага. Але ня сумелася, перасекла двор, запоўнены дзяцьмі, і ўзышла на ўсходы. Адзін, другі, трэці пралёт. А вось і дзьве тройкі — хтось хацеў захаваць — палінялі; усё-ж для яе выразныя.
«Званю!» падбадзёрыла сама сябе і пазваніла, каб пэўней было.
За дзьвярыма пачуўся гучны тупат і зараз-жа яна пачула запытаньне:
— Вам каго?
— Рыгор Нязвычны дома?
Вільгэльміна — яна адчыніла дзьверы — адразу нічога не адказала, а падазрона аглядзела Ганну з ног да галавы, зрабіла чарствую міну на твары, пасьля двухсэнсоўна запытала:
— Ры-го-о-р? А на во-ош-та-а ён?
— Мне ён патрэбен, ці дома? — з налётам нецярпеньня адказала Ганна.
— Патрэ-эбен?! — зацягнула Вільгельміна: — ідзеце! — і прапусьціла Ганну ў кватэру.
Ганна ўвайшла і спынілася ў цёмным калідоры.
— Вунь там, направа, — падказала Вільгельміна, засьвяціўшы агонь: — апошнія дзьверы, — дадала яна: — ён дома, пастукайце.
Ганна падышла да дзьвярэй і нерашуча спынілася, але хутка сабралася і пастукала. З-за дзьвярэй пачуўся голас:
— Хто там?
А за голасам пашоў клапатлівы рух.
— Адчынеце, Нязвычны!
Рыгор адчыніў дзьверы і, замест прывітаньня, перапрасіў Ганну:
