— Калі так, то скажу; натапырвайце вушы, — дзяўчына ўголас засьмяялася: — Ганнаю завуся я, падабаецца ці не?
— Гэтага я вам не скажу; за паведамленьне-ж дзякую… А маё імя — Рыгор. Рыцарскае троха?
— Вядома, ня троха, а многа, — пажартавала Ганна.
— Ну, цяпер мы, думаю, трохі больш знаёмы: хоць можна палюдзку зьвярнуцца адно да другога. Мо’ няпраўда… Ганна?
Апошнія словы Рыгор правёў ветлівым узрокам на Ганну. Тая адказала ня менш мілым, нават прагавітым возіркам на Рыгора; яму паказалася, што сінія, пякучыя вочы яго знаёмай не дарылі яго дасюль гэткаю ласкавасьцю, як на гэты раз. Але, прыгледзеўшыся на Ганну, Рыгор заключыў, што яе мастацка-правільны, як намаляваны, мяккі твар, падкрашаны маладым, сьвежым ружам, пастаяннай бегатнёй рэзвых зайчыкаў непагрэшнае жывое ўхмылкі, што яе стройная, як вылітая, постаць, поўная жыцьця і руху, ня могуць не выкрываць салодкага кіпеньня яго палкага пачуцьця. Рыгору не хацелася ўспамінаць — што толькі-толькі, як ён разьвітаўся з Сёмкам і прасіў яго кланяцца ўсім і, асабліва, наведаць яго мацеру. Ён ужо быў заварожаны Ганнаю, якое ніколі дагэтуль ня бачыў, якая выпадкова вынікла перад ім. Сядзеў і глядзеў ёй у твар, ёю зачарованы. Ня чуў, ці стаіць цягнік, ці едзе; ня бачыў, ці сядзіць хто каля іх, ці яны адны аднымі, ня цікавіўся, што за акном вагону. Сядзеў і не мяняў позы, быццам вылепленая мастаком фігура.
Гэтая сабранасьць усёй Рыгоравай істоты ў адным фокусе і жалезная сіла цьвёрдасьці, якую вылучаў ён на Ганну, прымушалі яе, маладую, чулую дзяўчыну, ахвотна карыцца Рыгору, нярухома, урачыста сядзець і пераліваць у нутры, як рэчка хвалі, узбуранае пачуцьцё. Ганна, як-бы ў аддзяку Рыгору — дар-за-дар, упарта ўзіралася ў яго белы твар, у шэрыя пранозаватыя вочы, на высокі лоб, і, падобна Рыгору, абураная разгойданым пачуцьцём і навеянымі марамі, забывала, куды едзе, адкуль едзе, дзе была і што рабіла… Ні настаўнік Гарасім, з якім яна два тыдні бегала па бярозавым гайку, госьцячы ў цёткі, ні Андрэй — паштавік у Рызе, з якім яна не адзін раз правяла шчасьлівыя хвіліны — ніхто і нішто ня ішло на думкі: Рыгор засланіў сабою ўсё.
