Гэта старонка не была вычытаная
— Варочайся, маці, да хаты і чакай першага лісту. Дзякую шчыра за гасьцінцы… А цябе, Пятрусь, чакаю ў госьці да сябе… Бывай!
Рыгор узьлез на воз і падаў Сёмку знак паганяць каня.
Затарашчэлі калёсы. Завіўся густы слупок пылу і як хвіранкаю засланіў ад Стэпы падводу.
Рыгор чуў горнасныя сказы, але ня мог разабраць іх сэнсу, хвалюючыся ўкладзенай у іх палкай мацярынай любоўю.
Запаўдзённае сонца сьмяялася золатам свайго праменьня, а ў распараным паветры віўся рэзвы жаваранак, пасылаючы разьвітаньне…
З недалёкага лесу беглі на стрэчу кудравыя дубкі.
