Ён абягаў ўзрокамі кожную хатнюю рэч, вешалку і траму, печ і кручкі ў сьценках, выпуклае бервяно ў тыльнай сьцяне і закураны комін, пахілены чатырохкутнік дзьвярэй, і сточанае шашалем абшаляваньне вокан. Усё, здавалася, слала яму разьвітаньне, кончаючыся ў пераплёце хатняе мозаічнасьці.
Але ў асяродку стаяў чамадан, і Рыгор накіраваў проста.
Хутка шчаўкнулі замочкі, і ёы стаў дзяржаньнем у гору.
Хведар працягнуў Рыгору руку, а другою абняў яго праз плячо.
Яны пацалаваліся, і Стэпа адазвалася на гэта галосным усхліпам.
— Годзе-э, маці! — разважыў яе Рыгор, і яго голас паглынуў стук дзьвярэй, упусьціўшых Сёмку за чамаданам.
Сёмкава маці сваімі развагамі Стэпы скрала выхад Сёмкі.
Аднак выхаду Рыгора з хаты нельга было ўнікнуць ад Стэпінага разжалобленага плачу.
На вуліцы Рыгор азірнуўся ў бок Загорра і ўбачыў, як перад ім заматалася некалькі рук. Ён углядаўся, ды зацягнутыя жалем вочы не маглі распазнаць нікога.
Між тым махаўшыя рукамі, Гэля і Волька, пасьпелі нагнаць яго пры павароце на Сівулінскую дарогу.
Абедзьве таварышкі пажадалі Рыгору шчасьлівае дарогі, неадхільна сачылі, пакуль падвода з праважатымі не схавалася за заломам.
Гэля і зараз не забыла выказаць пажаданьне ўбачыцца ў горадзе…
І як той раз, атрымала ад Рыгора цьвёрдае адабрэньне.
За мястэчкам, на Крыжавых дарогах, Сёмка спыніўся.
Рыгор аглянуўся на Сілцы і радасна ўхмыльнуўся: яны праводзілі яго зеляньню сваіх садоў і отсьветамі цёплага сонца ў вокнах хат, бесклапотнымі дзецкімі выгукамі і баявым нарастаньнем гарбарскае забастоўкі.
З-пад Хвойніку дзьмуў лёгкі ветрык, пасылаючы ўдагон водырны пах красуючага жыта і пахкае хваёвае смалы.
Рыгор апісаў у паветры шырокае паўдужжа і расцалаваўся перш з мацерай, пасьля з Пятрусём.
