— Але, сынок, — дадала Стэпа.
— Будам бачыць… Бывайце…
Ён порстка выбег з хаты. Не пасьпела Стэпа засунуць дзьверы, як Сёмкаў сьвіст пачуўся з-пад яго хаты.
У лямпе выгарвала газа.
— Бачыш?
— Лажэмся ўжо…
Стэпа справіла Рыгору пасьцель і патушыла лямпу.
VI
ЗА МАЛЕНЬКІМ СТАЛОМ сядзела адзін пры другім чэцьвера мужчын і двое жанок. То былі Рыгоравы таварышы, Сёмка і Пятрусь да Сёмкаў бацька — Хведар. З жанчын былі — Хведарыха і маці Рыгора. Яны сышліся правясьці Рыгора, і Стэпа не абмінула, каб іх пачаставаць.
— Гэта можа вясельле, можа… можа першая і апошняя бясёда з-за Рыгора, мае суседзі дарагія… — спавядалася Стэпа.
— Кінь! Кінь, суседка. Вось я ўжо гэтага ня люблю… — Разважаў Хведар: — Або твой сын навекі з табою растаецца? Або ён адзін такі ў сьвеце? Хто ручыць, што мы заўтра, вось, гэтых малайцоў ня будзем праводзіць?
Хведар накіраваў два пальцы на Пятруся і Сёмку.
— Ня журыся, Стэпа, дарма. Чым дрэнна, што Рыгор зьвязаўся з горадам? Ты пацешся ім, якавы ён у цябе. Людзям на завіду. Ты-б хацела, каб хлопец, як чарвяк, у зямлі калупаўся? Або за балагола цягаўся? Цудная! Нашоў талент — няхай трымаецца… Добра… Каб у мяне ня інакшае палажэньне — хто-б Сёмку пры куце трымаў? Бяда, што я нядушлы ды нейкі шматок зямлі прыліпла да ног, а то-б… Ды мала яшчэ што выдзе з часам. Бывае так, што кінам-рынам зямлю і… Або, вось, Пятрусь, думаеш, ня жыве думкамі ў горадзе? Не прападзе — э, таксама. За тое многа выграе, ніж будзе тут па падзёншчыне цягацца… Трэба цешыцца з сына, а не плакаць па ім.
Хведарыха дапаўняла мужа:
— Але, але… Стэпачка, я-ж дык ня зьдзіўлюся з Рыгора. Бярэ завісьць, паглядзеўшы. Чысты, акуратны, белы, як пісар які. Паглядзі на яго і параўнай з нашым, або з Пятрусём…
