— Буду намагацца. Але год — гэта многа часу. Ой, як многа! Магчыма, што я і вас страчацьму ў сябе, ўсё магчыма — год. А бывае і раней году…
Стэпа няўпэўнена, з лёгкім недаверрам паківала галавою. Потым падашла да чамадану і праверыла паложанае ў яго.
— Заўтра булку сьпяку — пакінь мясьцінку.
Яна прычыніла чамадан і заікняулася, каб пра нешта дапомніць Рыгору, як стукнулі дзьверы.
Абое абярнуліся да мыцэльніку і настаражыліся.
— Позна, скажаце?
То быў Сёмка.
— Добры вечар! Лажыцёся спаць?
— Не патвоему.
— Ды ўжо відаць, відаць…
Ён акінуў узрокам хату і, заўважыўшы чамадан пры печы, праказаў:
— Рыхтуешся?
— Каб што лепшае, Сёмачка, рыхтуецца, — адказала за Рыгора маці: — Ці даўно мы яго страчалі, а гэта, во, ізноў у дарогу. Як табе падабаецца, га?
— Трэба!
— Нікому так, як яму. Табе ня трэба, Пятрусю ня трэба, а Рыгору…
— Няўжо такі вы не ўтамуецеся, маці? — сухаватым голасам пераняў Рыгор.
Сёмка зьмякчыў яго.
— Але, паверце, што ня ён мне завідуе, а я яму… Паверце…
— Ды ўжо-ж, — няўверана адказала Стэпа.
— Каб гэта ды разам з ім — чаго-б больш я хацеў… Сілцы, думаеце, мацыя?..
— Ня ў Сілцох справа, суседзе.
— Так, маці ёсьць, зразумела, і адна к таму… А, думаеце, падобнага ня бывае?..
Сёмка зьвярнуўся да Рыгора.
— Значыць а трэцяй?
— Ляпей сваечасова…
— Зразумела… Добра… Раніцаю праедуся на гуменьні і…
— Чакай. Я папрашу зайці да нас.
