— Чаго ты сюды?
— Я праходжваўся яравым палеткам, пасьля…
— Ня хлусі, Рыгор, табе хтосьці сказаў, што я сёньні ў Лужкох.
Зося пытальна глядзела Рыгору ў вочы. Рыгор гатовіўся прызнацца.
— Іначай табе ня ўспала-б у думкі.
— Ты думаеш?
Ён узяў яе за поўную патрэсканую руку і пачуў, што ў ёй заложана сталёвая моц аратага.
— Чакай, Рыгор, я адвяду на паплавіну каня і прыпну яго на момант.
— Давай я правяду баразну.
Зося ўсьцешліва засьмяялася.
— Папрабуй!
Гняды павярнуў да іх настарожлівыя ўзрокі, паставіў вушы і ўгледзеў, як Зося падвяла Рыгора да плугу, прачытала кароценькую інструкцыю і гукнула:
— Нно-а, гняды.
Пруткія Рыгоравы рукі здрыгануліся ад штуршка, але ён ня выпусьціў лямяша з зямлі, а роўнаю струною накіраваў побач суседняе баразны. Разьмягчаны суглей бярэстаю вывіваўся з-пад плугу, бліскаючы глянцам на адрэзаным месцы. З сьвежае разоры нясло тленам зямлі і пахла сокамі закалупленай цаліны.
Прайшоўшы з паўганоў, яны бачылі, як дападкія вароны старэнна рэвізавалі праложаную баразну.
— Утаміўся? — пагіранізавала Зося.
— Сумею прайсьці і назад.
Але з паваротам гнедага Рыгор ня ўправіўся, і Зося сама зрабіла гэту опэрацыю.
Рыгор цешыўся, гледзячы на спрыт і паваротлівасьць дзяўчыны, з якімі яна ўвіхалася на яго вачах. Плуг лёгка падаваўся Зосінаму кіраўніцтву, і на яе твару блыскала ўхмылка, пакуль Рыгор не пераняў плугу з яе рук.
— Тут цьвярдзей, — паскардзіўся ён.
— Ня ў гэтым справа.
Зося заўважыла, што Рыгор пачырванеў і яго белае, чыстае ад загару ліцо абвільжылася тонкім наслоем поту.
— А ты думаеш я ўтаміўся?
— Крыху падобна да гэтага.
