— Так, бач, молатам… А думала, можа пяром, часамі?
— Ёсьць тыя, што і пяром, а мы молатам.
— Ды ўжо-ж, радзіліся для працы: каму пры зямлі з сахою, каму з молатам пры кавадле. А каму — гатовае.
— Выб’ем з рук, няпраўда…
— Ня баўся, сынок, — тым-жа тонам, што і першы раз, праказала Сёмкава маці і схавалася за дзьвярыма.
— Трэба паехаць пазябліць ганкі-другія, ды ўкасіць разам з тым бярэмяйка травы… Ну, што-ж, зьбіраешся, Рыгор?
— Пара. Даволі гуляць — молат з напільнікам чакаюць.
— Або не пачакаюць яшчэ які тыдзень?
— Не магу бяз працы. Нябось сам і хвіліны не перадасі на гульню…
— Наша справа няроўня вашай… Так, давай праедамся ў палетак.
— Чаго?
— Сустрэнам Зосю.
— Дзе?
— У Лужкох. Нядаўна паехала, таксама, зябліць…
— Можа-б пазьней?
— Маці гоніць…
— Зараз не магу… Прызнацца, яшчэ ня сьнедаў, нават. Пасьля.
— Прыходзь — табе-ж аднака прагульвацца, ці ў Хвойнік, ці ў Лужкі.
— А што думаеш…
— Сапраўды.
— Перайду да хаты…
Рыгор павярнуўся і вышаў з двару. За ім панясьліся адноўленыя ўдары малатка. Але ён не дайшоў да свайго двару, як бразг сьціх. На вуліцы заўважна паспакайнела.
У двары ўвіхалася з вязкаю дроў маці.
— Вы ізноў з дрывамі?
Маці азірнулася. Запацелы твар выказваў балючую ўтому. На хударлявых скронях чарнелі сьляды сьлёзных рагаў. Асавелыя вочы тупа глядзелі на Рыгора.
— Трэба, сынку. Каня ня маю, на чым прывязьці. А вазок дроў каштуе пяць рублёў.
— Ну, насіць-жа на плячох болей вярсты…
