— Васіль, га-а Васіль! — вышаўшы на вуліцу, у адзін голас прагукалі Янка з Хлёрам: — Што-ж ты, брат, ашукваеш нас? Зосі шкад… баішся пакідаць. Нічога, не ўцячэ.
Васіль, пачуўшы вокліч, павярнуўся да выйсьця.
— Дабранач, Зося! — праказаў ён і намерыўся заглянуць Зосі ў твар, але тая ёмка адвярнулася, і Васіль абмежаваўся адным поціскам рукі.
У гэты час бацькі вярнуліся ў хату.
— А дзе-ж Зося? — запытаў Мікола, пераступіўшы парог і не заўважыўшы яе.
— А чаму? — перапытала Марта.
— Так, ці ня пашла часам з Васілём?
— Э, не; яна ў сенцах, мабыць.
— Ах, на яе цураха, і што яна бочыцца ўсё. Гэта-ж узяла і толькі брыдкасьці нарабіла, так абышоўшыся з імі. Скажуць: навучылі.
— Ды пакінь, гэтага ня скажуць… Дурная яшчэ, я табе скажу. Унь ушалопала сабе нейкага там Нязвычніка. Прогліца яго якраз прыгнала з гораду…
Мікола паматаў галавою і задумаўся.
Марта паглядзела на яго і прамовіла:
— Чаго думаеш!
Мікола раптам сышоў з месца.
— Э, нічога… Давай лажыцца спаць, заўтра абсудзім на сьвежую голаў.
