— Ні-ы-чо-о-га-а, да-а-бя-э-гу-у! — уголас, з цяжкім адчаем у сэрцы, пракрычаў Панкел і міжвольна павярнуў назад голаў.
— Сто-ой! Стой! — ва ўпор хтось крыкнуў, і гэты крык, бы нажом, паласнуў Панкелаву душу, выцяў балюча па яго нагах і скалануў усёю постацьцю.
«То пагоня недалёка ад мяне!» бліснула яскравай маланкай калючая думка… Але Панкел ня спыняўся. Утаропіўшыся вачыма ў адзін бок на чуць-чуць абачныя агеньчыкі на станцыі Быстраўка, ён натужыўся яшчэ больш і зрабіў апошнюю спробу ўскорыць бег; толькі ў адказ на гэта няўмеру забілася сэрца, схапіла дыхавіца, пачалі блутацца ногі, і Панкел мусіў зьмяніць бег на хаду.
— Стой! Сто-ой! — рэзкім пранізваючым лемантам праняслося між вушэй Панкела.
Абураны безнадзейнасьцю, ён горда й сьмела адказаў:
— Да-а-бя-гу-у, пага-ан-цы-і, няго-од-ні-ы-кі-ы! Данясу-у аб усім вашым учынку-у… Ня ўдасца вам давясьці свой праступак да канца-а. Прадаў-цы-і!..
Рэзкі стрэл быў адказам Панкелу: штосьці рэзнула ў баку.
«Ранен!» мігнула думка й разам-жа аддалася ў пачуцьці. Панкел барджэй хапіўся рукою за вінтоўку, а другою за рэвольвэр, абмацаў у рэвольвэру корак, выцягнуў з кабуры і, адвярнуўшыся, у беспарадку і бяз усякай цэлі, пачаў страляць наўгад, з запоем і злосьцю. Яму ў адказ таксама зачасьцілі стральбу.
— Усіх пераб’ю паганцы-і! — крычаў Панкел у такт стральбы, ужо ўгледзіўшы ў змроку падбягаючых да сябе траіх чалавек.
— Пачакай, браток, мы-ы табе пака-а-жа-ам, як нам зьмяняць. Ня выкруцішся з нашых рук! — пракрычаў над вухам Панкела знаёмы яму голас Прова, і не пасьпеў дакрануцца Панкелавага сузнаньня, як тут-жа выпушчаны стрэл зацямніў яго і паваліў Панкела на зямлю.
