— Ну, добра! Гэта не мяшае. Я таксама чакаў вас для гэтага, — згадзіўся Панкел.
Проў усеўся поруч з Панкелам, пахінуў да яго голаў і, крыху падумаўшы, сказаў:
— Ну, дык як-жа ты, Панкел, парашыў з нашаю справаю? Напэўна ўжо добра абмазгаваў? Бо штосьці, я бачу, ты зусім іначай настроен… нібы раздумаў?..
— Дальбог… — перабіў Панкел, — занадта цяжкое пытаньне: нельга парашыць скора, каб проста вам адказаць.
— А чаму?
— Сьмеласьці, бачыце, ня маю. Мне ўсё здаецца, што з гэтага нічога добрага ня выйдзе…
Крыху пачакаў, нібы шукаючы слоў.
— Вось я прыпомніў якраз, — загаварыў далей Панкел, — быў такі выпадак: адзін раз мой таварыш таксама быў згадзіўся перайсьці да ворага і… што-ж вы думаеце? — казакі і белагвардзейцы насьмерць замучылі яго…
Слова «белагвардзейцы» Прова чапнула за жывое, ажно ён скрывіў нездаволеную міну і зьлегку скалатнуўся. Панкел глядзеў удол і гэтага ня прымеціў.
— Вось гэты мой таварыш, — казаў далей Панкел, — і яшчэ двое з ім перабеглі да белагвардзейцаў, а тыя ўзялі ды мучылі-мучылі іх, зьдзекваліся-зьдзекваліся, ажно й жыцьцё адабралі. І, слухайце, толькі за тое, што яны былі ў Чырвонай арміі і самі рабочыя. Ці-ж гэта магчыма? Якавы-ж-тады лад з імі можа быць? Хто-ж можа ручацца, што з намі, бач, са мною, яны гэтага ня зробяць?
Проў выслухаў Панкела з увагай і зразу не знайшоў, што адказаць на пастаўленае яму пытаньне. Толькі спусьціўшы мо’ хвілін з дзесяць, ён неразумела для Панкела прамовіў:
— Гэтак кажуць кіраўнікі…
Панкел не ўясьніў гэтых слоў, але міжвольна адчуў, што Проў імі або зацьмявае праўду, або хавае чэснасьць. Гэта Панкела наздрочыла, і ён упічна ўхмыльнуўся ў вочы Прову.
— Ну, як? Ня верыце гэтаму? — закінуў ён у дадатак.
