— А вечарам ня думаеце нікуды?
— Ня ведаю…
Прайшоўшы яшчэ з гоні ўсе разам, далей яны разьбіліся на двое й пайшлі паасобку ў розныя бакі: Мірон з дзяўчатамі, а Сідор з Паўлюком і шулаўцамі.
— Ну, як вам? Бачыце, вось якія мужыкі! Як адзін, у далоні б’юць: хваляць парадкі… Во, нават, Юрка… Не казаў я? — выказаў Паўлюк.
— Так! Дзівіць мяне… Я ніколі ня думаў, што яно так, што так глыбока ўелася бальшавіцтва… Ня думаў… А то-та-ж… — Сідор нездаволена пакруціў галавою і ня мог даказаць.
— Сідор Гарасімыч! а ўсё-ж яно не якраз так, як мы бачылі. Ёсьць шмат і праціўнікаў бальшавікоў. Вось каля нас стаяла з дзесятак мяшчан — дык сьмяяліся з усяе цэрамоніі, толькі ім нельга выказвацца…
— Так, нельга выказвацца… — шэптам падмацавалі шулаўцы.
— Гэ! што дзесяць, калі сотні пляскаюць у далоні, сотні… Што дзесяць! Каб наадварот… — матнуў рукою Сідор.
Яны прайшлі рынак і спыніліся пры выхадзе ў вуліцу.
— Можа вечарам яшчэ наведаем у іспалком? Яшчэ шмат пытаньняў абгаварвацьмуць… Цікава пачуць, як будзе абгаварвацца школьная справа! — выказаў Паўлюк да Сідора.
— Не, не пайду! — суха адказаў Сідор.
— Чаму? Мы зойдзем…
— Нічога не паможам! Запраўднае гняздо бальшавікоў… Усе, усе атручаны ім…
Забыўшыся разьвітацца, Сідор пайшоў на кватэру. Паўюк з другімі вярнуліся назад.
VIII
Увайшоўшы ў хату, Сідор застаў дома сястру. Яна мяшала гавядам цэбры і, калі Сідор прачыніў дзьверы, кінула работу й зьвярнулася да брата з пытаньнем:
