Марыля, якая маўчала пры Юрку, цяпер здаволена ўхмылялася, цешачыся гаворкаю Юсты. Хвіліна-ад-хвіліны яна пазірала й на Сідора, які, зрабіўшы злосную міну, паглядаў у вакно ўсьлед за шваграм.
— Запраўды, цётка! — не сьцярпела Марыля, — ваш дзядзька мудрэй за другіх уцягнуўся ў бальшавіцтва. Нідзе нічога іхняга не прапусьціць.
— Няхай на яго прогліца, няхай…
— Прогліца-а! — скрозь зубы вымавіў адвярнуўшыся з вакна Сідор, — гэта ўжо праклёнам нічога не пасобіш, галубка. Зьвіхнуўся чалавек — і толькі!.. Зьвіхнуўся і — ведаеш, Юста, — стаў мне праціўным! Глядзець я не магу на яго. Лічу, што ты няшчаснаю стала, сястра…
Сідор выказаў гэта з цьвёрдасьцю й са шчырасьцю. Тут ужо нельга было яму пярэчыць, каб хто й хацеў. Ні Марыля, ні Юста й ня думалі гэта рабіць: яны маўчалі. Нічога не хацеў больш казаць і Сідор. Ён моўчкі адзеўся, закурыў папяроску і зьвярнуўся да Марылі.
— Ну, пяройдзем, паслухаем, што сяляне казацьмуць на нарадзе. Як абмывацьмуць гэтых…
— Вы таксама ў іспалком? — запытала іх Юста.
— Так! Пойдзем паслухаем.
Юста нічога не сказала й гасьцінна прайшла за імі да вуліцы.
Сідор з Марыляю ціхім крокам направіліся проста ў іспалком.
Ідучы, яны вялі гутарку на балючую для Сідора тэму — аб размаху ўплыву комуністых на сялянства. Марыля мала што ведала аб гэтым і не магла нічога пэўнага паведаміць Сідору. Яна ў гэтым пытаньні не разьбіралася, а заўсёды адказвала на яго чужымі словамі брахні ды зьнявагі.
Гутарачы так, яны падышлі да іспалкому. Каля будынку і ў дварэ стаяла шмат падводаў. У іспалкоме чуўся гоман, па якому можна было судзіць, што там сабралася многа дэлегатаў. Тымчасам з усіх канцоў мястэчка яны яшчэ падыходзілі й пад’яжджалі.
