цы, выпусьціў з вачу стада і з пярэпалаху ўцёк да хаты… Напэўна- ж, я думаю, ён ў цябе ў дому?
Сідаравы словы ня былі наўдою для Палуты: яна зразу, толькі што ўгледзела ў хаце Янку, думала гэта. Да кляцьбы і запэўненьня свайго сынка Палута аднеслася з поўнаю няўвагаю. Нават і думкі не дапускала, што яе сынок запэўняе шчыра. Чамусьці яна верыла словам аканома Сідара. Толькі ён скончыў запытаньні, як Палута адвярнулася да запечку, дзе насуплена стаяў Янка, і злосна прыкрыкнула на яго:
— Ці ты чуеш, адшчапенец, што дзядзька кажа? Каб цябе паралюш задушыў. Ну-ж, я табе пакажу, зараза.
— Ша-ша! — перапыніў Палуту Сідар: — крычаць — то ўжо ты ня крычы на яго… Падобраму лепш скажы, угавары яго болей так не рабіць…
— Го! не! Я-а яму пака-ажу! Эх, эх! і што мне рабіць з гэтым разбойнікам… сьветам круціць, на яго ліха…
Яна злосна скрывіла міну, сашчапіла кулакі і намерылася кінуцца на хлопчыка.
— Янка-а! Га, Янка-а! Хутка адзявайся і мігам з дзядзькам Сідарам назад да пана Замыжнага. Барджэй! — прыказала яна хлопчыку.
— Мамачка, родненькая, што хочаце са мною рабеце, куды хочаце пасылайце — толькі пазбаўце ад пана Замыжнага. Ён замучыць мяне… Там я з голаду памру. Не адпраўляйце мяне з дзядзькам Сідарам… Я з ім не паеду; ён вам няпраўду пра мяне наказаў… — з плачам у голасе, з мінаю на твары, якая выказвала глыбокую просьбу, умольна казаў да мацеры Янка.
— Я ўсё роўна там не застануся, калі мяне туды сілаю завязуць. Уцяку, кіну… павешуся лепш ці ўтаплюся, а ня ўслужу… — ужо з пагрозаю дадаў ён.
— Як?! Ты мяне яшчэ страшыць уздумаў? Вось я табе дам — павешуся! Бяры андарак ды шапку і гайда назад! — узлаваўшыся да чырвані, крычала Палута.
