„ЛАЙДАК“
Ужо падыходзіў канец дзесятае гадзіны раніцы, калі Палута вярнулася з травы. Ёй і на гэты раз пашанцавала: стражнік ня ўбачыў, і яна нажала два вялікіх дапаўна мяшкі добрае паплаўное травы. Янкель рамізьнік, стрэўшы Палуту з травою, нічога ня кажучы, адкупіў у яе абодвы мяшкі і яшчэ нават падзякаваў.
Гэта Палуту дужа ўзрадавала, бо яшчэ дагэтуль яна ні разу так удачліва не зарабляла.
Вясёлай ды здаволенай вайшла яна ў хату.
— Ну, цяпер крыху супачыну. Ужо сёньня болей нікуды не пайду. Дзякуй богу, утаргавала і хопіць для мяне на нейкі час. Вось толькі трэ’ было-б зьбегаць на рынак ды купіць хаця кавалачак сітніцы Хведарку, — уголас сказала яна сама сабе.
І, успомніўшы аб Хведарку, Палута кінула паглядам у запечак. Кінула паглядам і раптам сумелася, паціснуўшы плячыма: замест Хведаркі, яна ўгледзела старэйшага свайго сынка, Янку, які, скурчыўшыся абаранкам, ляжаў прытоена ў запечку. «Што то мае быць?» прабегла ў Палуцінай галаве: «толькі тыдзень мінуў, а ён ужо й дамоў наведаўся».
— Янка, Я-а-начка-а! — уголас пазвала Палута і хутка падбегла да полу: — Ці-ж гэта, Яначка, ты-ы? Чаго ты вярнуўся дадому, мой сынок? Можа зьбег ад пана Замыжнага?
Але хлопчык нічога не адказаў на мацерыны запытаньні: ён моўчкі, потайна ляжаў, баючыся паварушыцца, і відно было, як спуджана паморгвалі яго прыплюшчаныя вочкі.
