Ахрэму стала няёмка: Анупрэевы словы адначасова былі й глыбокім укорам яму за павядзеньне яго жонкі.
— То, пэўна, яна пасьпела распусьціць чуткі па мястэчку. Ахрэм пачырванеў ад няёмкасьці. І, каб выйсьці з гэтага становішча, рашуча падняўся з месца, матнуў рукою і чуць ня крыкам выказаў:
— Яна не павінна была казаць! Я ўчора ёй рашуча забараніў. То чорт ведама што! Брахунцы! Самі маюць усё бацькава, а лаюцца.
Прайшоў сюды-туды па хаце, паглядзеў у вакно і адвярнуўся да Луцэі.
— Ня думай! — уважліва загаварыў да яе, — ня думай, суседка, што то знарок… Я запэўняю цябе, што не паздаровіцца жонцы, калі то яна разбрахала.
Луцэя адвярнулася на Ахрэма, зьмякчыла суровасьць выгляду й адказала:
— Ахрэмка, братка, ты сам ведаеш, як балюча гэта слухаць… То-ж крый чаго, пойдуць супроціў яго, што ён рабіцьме? Віна ўся мая, бо я Анупрэя выправіла да гаспадара за грашыма… Ён сам нізашто не хацеў… Не карайце-ж за мяне дзяцей…
Анупрэй маўчліва стаяў на адным месцы, сочачы за Ахрэмам.
А слова «штрэйкбрэхэр», як малатком, стукала яму па галаве, разьліваючы ўнутры балючую трывогу.
