|
За вярстатам дні і ночы,
Ў духаце нязноснай,
Я старэнна і ахвоча
Тку — ліцую кросны.
Скрып чалядаў песьню грае,
Рыпаюць вітушкі,
Чаўнакі два з краю к краю
Лётаюць, як птушкі.
Рукі вёрткія мігаюць
Ў нясупынным маху…
Дні гадзінамі мінаюць
Без сьлядоў, бяз знаку…
Прыдзе настрай і даволі…
Што-ж бы разрабіцца:
Локцяў з пару, або болей
Саскладаць па нітцы.
Эх, каб, здацца, дзень той цёгся
Хоць як два, ці далей,
Чалавеку-б удалося
Мець запасу маласьць.
А то дрэнчыш бясьсьціханьня,
Градам пот ліецца,
А ад працы, ад стараньня
Й чуць не астаецца.
|
