|
На збанок і да крыніцы
Зачарпнуць схадзі вадзіцы,
Што плюхоча — серабрыцца,
І напіся ты яе, —
Хай у прыпарную сьпякоту,
За рупліваю работай,
Поўнай утомы, поўнай поту,
Яна сілы паддае,
Падліе бадзёрай сілы
Ўсяму целу, а цела-ж — жылам,
Да работы сьпешнай, пілай
Дасьць ахвоту, дасьць пазыў.
Хай заходзяць прутка рукі,
Паліюцца песьняў гукі
І ня будзе ў працы мукі
На прасторы сьвежых ніў.
Праца будзе паспарацца,
Сэрца-ж радасьцю гайдацца,
Глядзючы на буйны плён.
На-ж збанок і да крыніцы,
Зачарпнуць схадзі вадзіцы,
Што крышталем серабрыцца,
І змый ўтому, і змый сон.
Капыль, 12/XI 1912
|
