Гэта старонка не была вычытаная
І пашоў на вочы
Холадам, сьлютою,
Каб дайсьці да ночы
Ў месца дзе другое;
Каб хаця дзе мала
Працы расстарацца:
Сэрцу-б лягчэй стала,
Як ісьці бадзяцца.
Але што-ж, ня чуюць
Людзі і ня бачуць,
Як браты гаруюць
І ў нядолі плачуць.
А на крык: „работы!“
— „Ў нас няма!“ гукаюць,
І ўнутру з ахвотай
Далей адсылаюць,
Ня спытаўшы брата,
Ці ён есьці хоча,
Ці ён знойдзе хату
Адпачыць уночы…
Вось ідзе памалу,
А куды ня знае;
З шпалы ды на шпалу
Ціханька ступае.
Падбіў ногі моцна
І стаміўся дужа;
На людзей ён злосны,
Злосны і на сьцюжу.
З гораду у горад
Блукае, клыпае,
Гоніць яго холад,
Голад падганяе.
А ўсьлед з імі гора,
Гора сьледам ходзіць
І ўсяму гавора
Гарбару прашкодзіць,
