Гэта старонка не была вычытаная
II
Сагнуўшыся, я ля варстата стаю —
Скуру весь дзень без спачынку я гну,
Я скуру усё гну,
Нядолю кляну —
песьню пяю.
Дзёгаць і лой мае рукі разьелі,
Шчокі ў гразі ды смуродзе шчарнелі,
Ружа завяла.
Шчасьце прапала, —
Скура забрала…
Там, за вакном, ціха неба сінее,
Сонца там дзіўна і сьвеціць і грэе,
Я-ж у сьпякоце,
Ў гразі і ў поце, —
Я на рабоце…
Цягнуцца к лесу чароўныя далі;
Мураўкай, поплавам землю заслалі
Як дываном;
Там ноччу і днём
Вясельле кругом…
А я адарваны ад гэтай красы,
Запёрты нядоляй у чатыры сьцяны
З сабачкай, з нажом
І ноччу, і днём
Стаю за сталом…
Вількамір, 1912
