|
З вякоў даўгіх пранесеныя мукі
Людзёў працоўных пад прынукай
Зямлю сьлязамі чыста змылі
І кроўю спрэс пачырванілі,
Як леза склюду ката руку.
На глебе тэй, аздобленай крывёю,
Ўзрасло ядрана-буйна маладое
Агнём апаленае мкненьне
Да помсты гардай за глумленьне
Над жыцьцятворчай грамадою.
А промен, сонца зыркага, што зьзяла
І кроў пралітую ў сябе ўбірала,
Сышоў к зямлі чырвонай муляй,
Якой палотны спаласнулісь
Для сьцягаў тых, што ўстаўшыя паднялі.
І там, дзе лужы з сьлёз вакол віднелі —
Зямлі слаі, бы камень, здрацьвянелі,
Падставу цьвёрдую заклаўшы
Пуціне той, якой пастаўшы
Працоўны йдзе настрэчу цэлі,
Комунай зорнай засіяўшай.
Менск, 21/VII 1921
|
