|
Грамадай дзікаю, зьвярмі,
Крывёй працоўнікаў апіты,
Стаялі ў зброі пад дзьвярмі
Тры годы белыя бандыты.
Чырвоны сьцяг дражніў іх зірк,
Краіна-ж воляю адзета,
Цуралась болей бачыць іх,
Прагучы вольным стацца сьветам.
І сталь блішчастая штыкоў
Ў руках мазолістых натужна
Адвагай храбрай ваякоў
Зламала шайкі катаў дружна.
На збройным полі сьціхла сеч,
Замоўклі грукаты гарматаў,
І ў ножнах жджэ наточны меч
На край нападаў новых катаў.
Падымуць мо‘ разьбіты стан,
Мо‘ склічуць новыя грамады —
Няхай жа ведае тыран —
Ня быць яму і дальш пашчады.
Ў сэрцох працоўных не патух
Агонь кіпучага паўстаньня;
|
