|
Не хачу забыцьця я ў цудоўных чарах,
Каб ня мець ніякіх думак ды клапотаў,
А сядзець бязмоўна у салодкіх марах,
Апоены макам ціхае дрымоты.
Не прашу забыцьця на зямлі панурай,
Не прашу нямога, дзіўнага спакою, —
А прашу я моцна і прашу я буры
Цёмнае, сібернай, страшнае ды злое.
Каб ад ветраў шумных ўкол зямля траслася,
Каб танула неба ў завірушных гулах,
Ад якіх маланка з громамі-б лілася
Да зямлі дрымотнай, да зямлі нячулай.
Не прашу спакою, не прашу забыцьця, —
Бо жыцьцё заўсёды ў цішы замірае, —
А прашу я буры, бо ад буры жыцьце
З сілаю магутнай біцца пачынае.
Вількамір, 1911
|
