Па сцежцы праменняў у ззянні агнёвым
Спусцілася месяца доч на зямлю,
Дубок на паляне знайшла на шаўковай,
Прыпала, казала: „Браточак, люблю!“
І доўга лісцінкі яго цалавала,
І доўга галінкі яго мілавала,
І грэла ад холаду роснай зямлі
Густою касой і грудзьмі.
На рэчку дзівіўся жар-месяц чырвоны.
У пушчы шукаў ён лятуху-дачку:
Мо‘ дзесьці завабіў узгорак зялёны,
Мо‘ недзе збірае грыбкоў у ляску.
І дзетак маленькіх — ружовенькіх зорак —
Паслаў ён на ціхі ля рэчкі узгорак.
Гукалі-шукалі — нідзе не знайшлі,
Вярнуліся, з чым і пайшлі…
Да раніцы месяца доч загуляла,
Звінелі і песні і казкі яе.
Агніца-зарніца даўно запалала…
„Пусці… палячу, бо татуля прыб‘е…“
І просіць дубок: „Пачакай, залатая…“
Лісцінкі у коскі яе уплятае.
|