„Дзе прапала сякера з-пад ліпы?
Хоць бы латаў цяпер частакол!“ —
І ад дзедава гнеўнага крыку
Разляцеліся куры вакол.
„Дзе прапала сякера? Гэй, чэрці!“ —
І пайшоў на дрывотнік шукаць.
„Кожны дзень ад іх можна памерці,
Каб іх зыбала чортава маць!“
І ён поркаўся ў трэсках, у кучах,
І рукамі галішча капаў,
І хрыпеў на смяцці, на анучах,
Нібы скарб тут багаты шукаў.
Вось знаходзіць сякеру нарэшце
І давай узірацца, глядзець,
Ці сядзіць тапарышча на месцы,
Ці не выскачыў клін, як шальмец.
Вастрыню пазурамі прабуе
І ківае сівой галавой,
На дзядзінец увесь ён гвалтуе:
„Гэта-ж проста загуба, разбой!“
„Крымінал! дзе падзеліся людзі?
Гэй, сюды, акаянцы! сюды!
Гэта-ж свет такі грэх не забудзе!
Нарабілі тут процьму бяды!“
Нібы двор аблягло пажарышчам,
Бягуць з хаты усе на садом.
„Гультаі! пашчарбалі лязвішча!
Хоць ты лезь на сякеру вярхом!“
Дзед пытлуе сям‘ю і пілуе,
Бярэ ўсіх на цыгундар страшны:
„Хто вам, погань, праступ падаруе!
Злыдні! нечысці вы! груганы!“