Гэта старонка не была вычытаная
Як той шыбенік, на сценцы
Вісіць скрыпка на цвіку.
Сядзіць Лёлік ля акенца
На мяшку.
Стыдзіў бацька абадранца —
Струну — „рымку“ сын парваў:
Як на скрыпцы буду граць я?
Галава!
І жалобу хлопчык водзіць,
Вочы трэ ён кулачком.
Ноч крадзецца, нібы злодзей,
За акном.
А на прыпечку пад змрокам
На трыножцы чыгунок.
Залатым чаруе зрокам
Аганёк.
Трэба ліць у лямпу газы.
Ноч, як цёмны парасон.
Зараз скажа маці сказ свой
Нам на сон.
Пры вячэры прыкрым слоўкам
Маці часта нас кляне.
Тут знаходзіць і адмоўку:
Слова „не“.
„Лыжак сем — нішто цымбалы!
Каб вас д‘ябал не качаў!
Каб халера вас не брала!
Саранча!“
„Саранча“ пішчыць, як мышы,
Перад сном вядзе гульню.
Маці Сонечку калыша:
„А-лю-лю…“
