Абапал шляху —
Ў сполаху застылыя вандроўцы.
Сям‘я рабін да скрыўленага плота
Ціснецца;
Абвернутыя ў скруткі кужалю
Дрыжаць бярозкі.
А воддаль — ёлачкі,
Бы шэраг пірамід,
Уверх глядзяць.
Ім ветрык папраўляе складкі
На світках з вожыкавых голкаў.
А дзе-нідзе
На межах,
Каля мшыстых крушняў,
Што абраслі „сабачымі грыбамі“,
Вартуюць шлях
Крыжы…
То голыя, нязнаныя істоты
Выпучылі грудзі ўперад,
Разгарнулі рукі ў шыры,
Выцягнулі шыі ўвышкі…
І безгаловыя нямеюць…
Нямеюць…
Бо не могуць гаварыць
Аб тых, што дрэмлюць у зямлі
На гэтым месцы.
Спіце, косці!
Тысячамі блукаліся па дарозе
Адвечна вінаватыя,
Адвечна загнаныя,
Адвечна прыбітыя,
Адвечна гаротныя
Сяляне —
„Бежанцы“.
Вас царскія нагайкі
Павыганялі з родных гнёзд,
Пускалі вёскі полымем і дымам:
