Гэта старонка не была вычытаная
— Ты брат мне, кажаш, брат?
О, подлая гадзюка,
Хоць костка родная, —
Сабачым, панскім мясам
Абрасла…
Маланкі дзве блакітныя
Бліснулі грозна з Янкавых вачэй.
— Хлопцы! Плі!
Кашлянулі рэвальверы.
Лявон завойкаў, паваліўся.
VII
Мядовым сокам канюшыны
Пахне сонца.
Яно звініць-гудзіць
Жаўранкамі і пчоламі.
Залатыя, драцяныя косы сонца
У рэчцы замільгалі,
Зайчыкі яго на гладкім дне смяюцца,
Ў апракінутых уніз нябесах,
У люстэрцы з перламутру
З акунькамі срэбнымі гуляюць,
Заціснуты абапал
Сцяною жыта,
Возерам аўса
Жвірова-жоўты ўецца
Шлях.
У даль,
У даль,
У даль…
З прастораў хмельных,
Ярка-гучных
Кідаецца ў пушчу доўгі шлях;
Уцякае ў хвойны цень з гарачыні.
