|
Зіхаціць, зіхаціць срэбны тур.
Гэта месяц цвіце на хваіне.
Ён укінуў у рэчку каптур.
Сее жэмчуг па роснай даліне.
Сіні цень, сіні цень ледзь паўзе
Пад цымбалы галін, пад трымценне.
А бяроза на белай назе,
Нібы ўскочыла раптам з пасцелі.
Плыве спеў, плыве спеў з далячынь
Праз шацёры пахучых прысадаў.
Ён палоніць святлом уначы,
Ён палоніць нязнаным загадам.
Як віно, як віно хмеліць ён,
Кліча ў светлы жаўронкавы ранак.
У ім — былі старой ціхі стогн,
У ім — радасці новых вяснянак.
І на кліч, і на кліч я іду.
Спеў расце — усё бліжай і бліжай.
Агняцвет, самацвет шчырых дум
Я на нітку мелодыі ніжу.
Менск, 1921 г.
|
