Гэта старонка не была вычытаная
Тулягі.
— Бадай цябе трасца, бадай цябе! — буркнуў Арцём і паставіў апарожненую ужо пляшку ад гарэлкі на стол.
— Ё-о-о чаго з’есьці? — вышэй крыкнуў ён п’яным Голасам, адвярнуўшыся да згорбленай, забітай горэм жонкі, каторая капалася каля прыпечку,
— Эй, сьцерва, кратайся, — бо калі трэсну! — І яго кулак ужо засьвістаў у яе над вухам, як ластаўка над сваім гняздом.
Арцёміха здаўна ўжо прывыкла да яго лупцоўкі, дык і не старалася-б нават выкруціцца, але ў гэты самы момэнт з шырокаго ложка пачуўся слабы тоненькі галасок: — Пі-і-іць, мамачка, піць!…
Арцёміха падбегла да ложка, а тымчасам Арцём бразнуў дзьвярыма і выйшоў.
— Даю, Ганулька, даю! — марматала Арцёміха і барджэй шмыг у сенцы с конаўкай за вадою.
