Гэта старонка не была вычытаная
Старасць — не радасць.
Аб чым гэта думае стары Базыль, седзячы ўсю зіму на печы, а вясною і летам гдзе небудзь на дварэ, або на прызьбі у халадку? Сядзіць ён цэлымі гадзінамі і моўчкі пакурывае такую-ж старую, як і ён, люлечку, і сьпіна часта цячэ па кароценькім цыбучку. Падыдзе да яго хто — сын, ці нявестка, ці ўнук, або хто з суседзей, ён скажэ колькі слоў і скажэ ціха, спакойным, роўным голасам. У гэтым голасе не чутно ні задору моладасьці, ні злосьці і крыўды сталога чэлавека, ні жальбы старасьці. Так гаворыць толькі той, хто усё перажыў, усё пахаваў і каму ўжо нічога не асталося у жыцьці. Скажэ ды ізноў сядзіць маўчком, апусьціўшы многа пажыўшую на сьвеці пасівелую галаву.
