Старонка:Заранкі (1924).pdf/86

А во й папалась срэбна рыбка.
Хутчэй у збан яе кладу…
Ўвесь ранак я над рэчкай зыбкай.
Ўжо позна. Сьнедаць я іду…
Эх, дзецтва, дзецтва залатое,
Цябе ніколі не забыць!
Шчасьлівы час той з яснатою
Ў душы заўсёды будзе жыць!

|}

ПІСЬМЕНЬНІКУ — ГУМАНІСТУ.

(З прычыны сьмерці В. Г. Караленкі 25 сьнежня 1921 г.

Ты змоўк, пісьменьнік, сьветач праўды,
Ужо ня чутны голас твой,
Але ня згас агонь жывучы
Душы вялікай і сьвятой.

Ня ўмрэш ты ў памяці народнай,
Ты будзеш вечна ў творах жыць,
Бо праўду, сьветласьць і аздобу
Ніхто ня можа загасіць!

Ты ўпарта клікаў к праўдзе вечнай,
К дабру й любові ўсіх людзей,
Зьявіўшысь сьветачам яскравым
Сьвятлістых сонечных надзей.

Ты верыў моцна ў перамогу
Дабра і сьветласьці над злом
І йшоў заўсёды на падмогу
Усім прыгнечаным людзём.

Сваім жывучым, моцным словам
Жыцьцёвы змрок ты асьвятляў;
Сьвятым агнём, сьвятою верай
Людзём ты сэрцы запаляў.